Ατενίζοντας...το φόβο της απεξάρτησης!!

Ενώ από μικράς ηλικίας προετοιμαζόμαστε, όταν ενηλικιωθούμε, να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας,  εντούτοις μόλις έρθει η ώρα, διστάζουμε.

 Ο δισταγμός σιγά- σιγά μετατρέπεται σε φόβο, ο φόβος σε συνήθεια, η συνήθεια σε στάση ζωής  και τελικά ''περιφερόμαστε'' μες στις ώρες μας, και ψάχνουμε εναγωνίως να βρούμε ένα ''χέρι'' να στηριχτούμε, γιατί δεν μπορούμε μόνοι μας.

Αυτή η (ψευδ)αίσθηση γεννά την εξάρτηση ή μάλλον πολλές εξαρτήσεις. Για να αισθανόμαστε και λίγο υποφερτά, δώσαμε κι ονόματα. 

Μάθε..να εκτιμάς αυτά που έχεις!!

Έρχονται στιγμές, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της ζωής μας, όπου νοιώθουμε ματαίωση κι απογοήτευση απ' ανθρώπους και καταστάσεις.

 Στιγμές που μας φαίνεται ότι έχουμε χάσει τα πάντα και ότι δεν έχουμε κανέναν να μας υποστηρίξει, να ενδιαφερθεί και να μας στηρίξει, στα ''δύσκολα'' που βιώνουμε.

 Αν παρατηρήσουμε (ψαχτούμε) καλά, όλοι μας θα διαπιστώσουμε ότι πάντα μαζί μας, κουβαλάμε μια ''βαλίτσα'' με τα απαραίτητα για την επιβίωσή μας.

Εμβαθύνοντας στο νόημα της Οδύσσειας!!

Η θέση μου σε ότι αφορά την ''μάθηση'' και γενικότερα την ''Παιδεία'', κινείται μέσα στο ''πλαίσιο'' Δασκάλου και μαθητή. 

 

Αν μπορώ να δώσω ένα σχήμα, κάτι αντίστοιχο του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Μ. Αλεξάνδρου, κ.λ.π, που ο πρώτος είναι δάσκαλος του επομένου, κ.ο.κ. 

 

Από τον καιρό που είμασταν παιδιά και πηγαίναμε σχολείο, ξεχωρίζουν στη μνήμη μας, ελάχιστοι δάσκαλοι, που πραγματικά μας ενέπνευσαν και μας άνοιξαν πρωτόγνωρους για τότε δρόμους, που αργότερα εκτιμήσαμε και ακολουθήσαμε, γιατί ήταν καθοριστικοί στην εξέλιξή μας.