Ενώ από μικράς ηλικίας προετοιμαζόμαστε, όταν ενηλικιωθούμε, να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, εντούτοις μόλις έρθει η ώρα, διστάζουμε.
Ο δισταγμός σιγά- σιγά μετατρέπεται σε φόβο, ο φόβος σε συνήθεια, η συνήθεια σε στάση ζωής και τελικά ''περιφερόμαστε'' μες στις ώρες μας, και ψάχνουμε εναγωνίως να βρούμε ένα ''χέρι'' να στηριχτούμε, γιατί δεν μπορούμε μόνοι μας.
Αυτή η (ψευδ)αίσθηση γεννά την εξάρτηση ή μάλλον πολλές εξαρτήσεις. Για να αισθανόμαστε και λίγο υποφερτά, δώσαμε κι ονόματα.