Τελευταία Άρθρα

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

Απομυθοποιώντας τη ψυχοθεραπεία-Πως την αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι; (Μέρος 2ο)


  Συνέχεια του 1ου Μέρους...

Τι άλλο σκέφτονται οι άνθρωποι όταν αναφέρονται στη ψυχοθεραπεία:

« Ξέρεις είμαι πολυάσχολος/η…. Δεν έχω καθόλου χρόνο..Που να ξεκινήσω τώρα Ψυχοθεραπεία… Αργότερα ίσως βρω χρόνο…. »

 

Όπως ο καθένα μας βιώνει τις εμπειρίες του με τον δικό του, ιδιαίτερο τρόπο γιατί απλούστατα είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος έτσι και η διάρκεια της ψυχοθεραπείας ποτέ δεν είναι η ίδια για όλους, καθώς το χρονικό της διάστημα εξαρτάται από τις προσωπικές (συναισθηματικές) ανάγκες του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.


Ανάλογα το πρόβλημα που απασχολεί τον θεραπευόμενο, τα κίνητρά του αλλά και τους θεραπευτικούς στόχους που διαμορφώνει με τον θεραπευτή από κοινού, εξαρτάται και η διάρκεια της ψυχοθεραπείας. 

 
Η θεραπευτική σχέση η οποία είναι μια ευαίσθητη και βαθιά «συνάντηση ψυχών», απαιτεί χρόνο για να δημιουργηθεί το κλίμα ασφάλειας και εμπιστοσύνης μεταξύ θεραπευτή – θεραπευόμενου και η ποιοτική αξία της αντανακλάται στην ίδια την εμπειρία αυτής της συνάντησης απ' ό,τι στο περιεχόμενο των συνεδριών. Με άλλα λόγια, η ίδια η σχέση από μόνη της λειτουργεί ως θεραπεία.

Μέσα σε κλίμα εμπιστοσύνης και ασφάλειας, που κερδίζει ο θεραπευτής (αφού το έχει κτίσει ο ίδιος με τη στάση του) από τον θεραπευόμενο, ξεκινούν μαζί ένα ταξίδι – εγώ το χαρακτηρίζω άκρως ενδιαφέρον και όμορφο - στα βάθη της ψυχής, με σεβασμό και λεπτότητα όμως στις ανάγκες του θεραπευομένου, με αποδοχή άνευ όρων, με ενσυναίσθηση στα συναισθήματά του, με ταπεινότητα και εμπιστοσύνη στον άνθρωπο. 
 
Για να εδραιωθεί και να βαθύνει η σχέση όμως, χρειάζεται χρόνος, όπως ακριβώς και για όλα αυτά που θέλουμε ν’ αλλάξουμε. Απλά εξαρτάται από τον καθένα, πόσο χρόνο είναι διατιθέμενος να διαθέσει και πόσο έτοιμος είναι για κάτι τόσο αποκαλυπτικό, επώδυνο αλλά και συγχρόνως απελευθερωτικό.


«…Τι να την κάνω εγώ τη ψυχοθεραπεία; Εμένα κάποια θεματάκια απλά με απασχολούν…. Δεν έχω καμία σοβαρή ψυχική διαταραχή…».

 

Εάν γνωρίζουμε ότι σε συνειδητό επίπεδο λειτουργούμε 10-15% και σε ασυνείδητο 85-90%,κάλλιστα αντιλαμβανόμαστε γιατί όλοι μας έχουμε αθέατες (σκοτεινές) πλευρές που χρειαζόμαστε να φωτίσουμε, για να δώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, νόημα και αξία στις εμπειρίες μας που δεν έχουμε επεξεργαστεί και είτε τις απωθήσαμε είτε τις αρνηθήκαμε ή διαστρεβλώσαμε. 


Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη ψυχοθεραπεία. Επομένως όλοι χρειαζόμαστε να κάνουμε ψυχοθεραπεία, γιατί όλοι βιώνουμε δυσκολίες και προβλήματα που όταν μας ακινητοποιούν για να μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε δυναμικά και αποτελεσματικά χρειάζεται να τα δούμε με μια άλλη οπτική, πιο διευρυμένη κι αυτό το επιτυγχάνουμε όταν αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης και ερμηνείας αυτών. 

Κι για να γίνει αυτό χρειάζεται μια διαφορετική γνωσιακή επεξεργασία, κάτι που το πετυχαίνουμε με τη διεύρυνση της αυτογνωσίας μας, με τη γνωριμία με τον εαυτό μας.


Όταν αναφερόμαστε σε ένα «πρόβλημα» ή «δυσκολία» εννοούμε κάθε κατάσταση που από το άτομο βιώνεται ως αδιέξοδη, και αισθάνεται την ανάγκη κάποιας υποστήριξης (κατά βάση συναισθηματικής) για να την αντιμετωπίσει και να προχωρήσει.
 
Σε αυτή την περίπτωση, το έργο των ψυχοθεραπευτών είναι να υποστηρίξουν το άτομο που νοιώθει ότι βρίσκεται σε αυτή τη δύσκολη θέση και μέσα στα πλαίσια των καθηκόντων τους είναι να προσφέρουν  τις υπηρεσίες τους, συμμαχώντας με τον θεραπευόμενο και από κοινού, ν’ανακαλύψουν εναλλακτικούς τρόπους δράσης που θα επιφέρουν την προσωπική ανάπτυξη και εξέλιξη του προσώπου. 

 Και πιστέψτε με, (από προσωπική εμπειρία) όλοι μας έχουμε ανάγκη αυτού του είδους την υποστήριξη, γιατί απλούστατα όλοι είμαστε άνθρωποι και κανείς δεν διαφεύγει από το αίσθημα της ευαλωτότητας και του πόνου, κάποιες στιγμές της ζωής μας ή ακόμη και σ’ όλη τη ζωή μας. 


Και για να κλείσω με την αίσθηση του φόβου, που έχουν πολλοί άνθρωποι, ότι αν πάνε στον ψυχολόγο, πιστοποιούν με πανηγυρικό τρόπο ότι έχουν κάποια σοβαρή ψυχική διαταραχή, σαφώς και δεν ισχύει, γιατί όπως αναφέραμε παραπάνω, η ψυχοθεραπεία βοηθά να επεξεργαστούμε εμπειρίες και βιώματα που πιθανόν να μας εγκλωβίζουν σε δυσλειτουργικά πλαίσια, να εμβαθύνουμε στην αυτογνωσία μας, να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, να τον αγαπήσουμε και να διατηρούμε την πνευματική και ψυχική μας διαύγεια και ισορροπία, δημιουργώντας υγιείς και αρμονικές σχέσεις, με τους άλλους. 


Αυτή την ανάγκη, εκτιμώ την έχουμε όλοι, μηδενός εξαιρουμένου. Εξάλλου είναι τυχαίο που η δεοντολογία απαιτεί η ψυχολόγοι-ψυχοθεραπευτές, κ.λ.π, να είναι σε συνεχή διαδικασία ψυχοθεραπείας; Τι λέτε, να πάσχουν από καμιά σοβαρή διαταραχή;

«…Τι να τον κάνω τον ψυχολόγο, δεν είμαι τρελός… δόξα τω Θεώ, έχω ‘’σώας τας φρένας’’» 

 

Αυτό που πραγματικά συνοδεύει σε κάποιο βαθμό τις σκέψεις και τις συμπεριφορές μας είναι το στοιχείο της προκατάληψης. Κι όπως έχουμε αναφέρει και σε άλλο άρθρο: «Η μεγαλύτερη προκατάληψη σ’ έναν άνθρωπο είναι να πιστεύει ότι δεν είναι προκατειλημμένος». 


Επομένως όλοι είμαστε λίγο-πολύ προκατειλημμένοι. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και όταν αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας δυσκολίες και προβλήματα ψυχολογικής φύσης που ασφαλώς, δε μας εντάσσουν στην κατηγορία των τρελών. (για να είμαι ειλικρινής, αμφιβάλλω αν πράγματι, υπάρχει τρέλλα…!).
 
Ένα πρόσωπο που καταφεύγει σε θεραπεία είναι- με σιγουριά θα το έλεγα- περισσότερο υγιές από κάποιο άλλο, που έχει προσαρμοστεί σ’ έναν διαστρεβλωμένο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς και συνεχίζει τη ζωή του, κοιτώντας απλά το παράθυρο, μη μπαίνοντας στη διαδικασία να δει τι υπάρχει πίσω απ’ το παράθυρο (Παρεμπιπτόντως, αυτό το κάνουμε πολλοί, απλώς κοιτάμε, δεν μάθαμε ή δεν αντέχουμε να δούμε!!). 

 
Όταν κάποιος νιώθει εγκλωβισμένος σε μια κατάσταση και δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει, κάνοντας την κίνηση να αναζητήσει βοήθεια, στην ουσία επιδεικνύει θάρρος και δύναμη στο να αντιμετωπίσει τον πόνο που βιώνει και να λύσει τα προβλήματά του, να φροντίσει τον εαυτό του και κατά μια ευρύτερη έννοια, αναλαμβάνει την ευθύνη της ζωής του. 

Είναι μια γενναία και ώριμη επιλογή να «σκάψει» βαθιά μέσα του και να φωτίσει τις σκοτεινές πλευρές του εαυτού του, που έχουν άμεση σχέση με τις δυσκολίες που έχει στη παρούσα φάση, για να μπορέσει να προχωρήσει στη ζωή του με πνευματική και ψυχική καθαρότητα. 

Αλήθεια, έναν τέτοιο άνθρωπο, ποιος/α θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει τρελό; 


Μήπως τρέλα είναι να παραμένει κάποιος σε αδιέξοδες καταστάσεις που τον βυθίζουν όλο και πιο πολύ στη θλίψη και στην ανημπόρια και δεν κάνει κάτι για να βρει τη χαρά της ζωής…;

                                                           Συνεχίζεται….

 

Να είστε πάντα υγιείς, αισιόδοξοι και ανοιχτοί σε εμπειρίες!!!

    Πηγή:www.google/Ψυχοθεραπεία και Ανάδυση

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου