Ψυχολογία και Επικοινωνία

Θέματα ψυχολογίας, διαπροσωπικές σχέσεις, διαχείριση κρίσης ή πένθους, τεστ προσωπικότητας, κατάθλιψη, διαταραχές προσωπικότητας, οικογενειακές σχέσεις, θεραπεία ζεύγους, διεύρυνση αυτογνωσίας, θεραπευτική σχέση, θεραπευτικές προσεγγίσεις, ανθρώπινες ιστορίες

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

Αν ανακαλύψουμε τους ''θησαυρούς'' μέσα μας, μπορούμε να τους δώσουμε!!!

Αναρωτιόμαστε πολλές φορές πως μερικοί άνθρωποι απ' το πουθενά δημιουργούν πολύχρωμες και όμορφες εικόνες ζωής και πως κάποιοι άλλοι, επιμένουν στο μουντό χρώμα και στη φτωχή φαντασία.

Είναι πολύ απλό. Ο καθένας μας δίνει αυτό που έχει κι όπως έχουμε πει κατ' επανάληψη, όλα ξεκινούν από τον εαυτό μας και στο τέλος σ' εμάς καταλήγουν.

Αν δώσουμε στους άλλους όμορφα συναισθήματα τέτοια θα πάρουμε κι απ' αυτούς, ενώ αν τους προσφέρουμε μιζέρια, θυμό και απαισιοδοξία, τα ίδια θα επιστρέψουν και σ' εμάς.

Ο νόμος της Φυσικής “Δράση-Αντίδραση'', ισχύει σε μεγάλο βαθμό και στις ανθρώπινες σχέσεις, και δη στις διαπροσωπικές.

Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που ενώ εμείς προσφέρουμε θετικά συναισθήματα σε κάποιους ανθρώπους, αυτοί δεν τα εκλαμβάνουν ως θετικά ή δεν τα δέχονται.

Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να πούμε ότι το πρόβλημα δεν είναι δικό μας, αλλά των άλλων, γιατί πιθανόν να επηρεάζει τη σκέψη τους η προκατάληψη, να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, να είναι καχύποπτοι, κ.λ.π. (Π.χ να θεωρούν ότι δεν είναι άξιοι/ες ν' αγαπηθούν, να φοβούνται ότι θα τους εγκαταλείψουν ή θα τους απορρίψουν οι άλλοι, να λειτουργούν ασυνείδητα με παγιωμένες εσφαλμένες εγγραφές, ότι αφού δεν αγαπούν οι ίδιοι τον εαυτό τους ή δεν πήραν αγάπη από τους ''σημαντικούς άλλους'', δεν γίνεται να τους αγαπήσει κάποιος ξένος/η, κλ.π).

Για να δεχτεί ένας τέτοιος άνθρωπος αγάπη και αποδοχή από τους άλλους, είναι απαραίτητο πρώτα ν' αγαπήσει και ν' αποδεχτεί τον εαυτό του δηλ. να μπει στη διαδικασία να γνωρίσει τον εαυτό του, να διευρύνει την οπτική του και ν' αλλάξει τον τρόπο ερμηνείας και προσέγγισης των καταστάσεων που του παρουσιάζονται.

Κι αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. εκ των οποίων ο ένας είναι η ψυχοθεραπεία.

Ας επανέλθουμε όμως στην αρχική ιδέα, για τους συναισθηματικούς ''θησαυρούς'' που μας δίνουν οι άνθρωποι, γι' αυτούς που ο καθένας από εμάς μπορεί να χαρίσει, αρκεί να τους ανακαλύψει μέσα του.

Η ιστορία που ακολουθεί μας δίνει ένα μικρό δείγμα του ''ολάνθιστου κήπου'' που κρύβουν οι άνθρωποι μέσα τους.

Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Ο ένας άνδρας αφηνόταν να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα για να κατέβουνε υγρά από τα πνευμόνια του. Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου. Ο άλλος άνδρας έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.

Οι άνδρες μιλούσαν για ώρες αδιάκοπα. Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στο στρατό, πού πήγαν διακοπές. Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.

Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι άρχιζε να ζει για αυτές τις περιόδους μίας ώρας όπου μπορούσε να ανοιχτεί και να ζωογονηθεί ο δικός του κόσμος από όλη τη δραστηριότητα και χρώμα από τον κόσμο εκεί έξω.

Το παράθυρο έβλεπε σ' ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα. Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης μπορούσε να ειδωθεί στο βάθος.

Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλο αυτό με θεσπέσια λεπτομέρεια, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό.

Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε. Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική - μπορούσε να τη δει στο μάτι του μυαλού του καθώς ο κύριος δίπλα στο παράθυρο το απεικόνιζε με παραστατικές λέξεις.

Μέρες, βδομάδες και μήνες πέρασαν. Ένα πρωί, η πρωινή νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερά για το μπάνιο τους μόνο για να δει το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του. Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς να πάρουν το νεκρό σώμα.

Όταν θεωρήθηκε πρέπον, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή, και εφ' όσον σιγουρεύτηκε ότι ο άνδρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο.

Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα να δει για πρώτη φορά του τον έξω κόσμο. Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο δίπλα στο κρεβάτι. Αντίκρισε ένα λευκό τοίχο.

Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα τι θα μπορούσε να ανάγκασε το συχωρεμένο συγκάτοικό του ο οποίος περιέγραφε τόσο έξοχα πράγματα έξω από το παράθυρο. Η νοσοκόμα αποκρίθηκε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο.

Πρόσθεσε, ίσως ήθελε να σε έχει σε επαφή με όλα τα όμορφα….της ζωής.

Όλοι μπορούμε να δημιουργήσουμε όμορφες εικόνες και τρυφερά ηλιοβασιλέματα όπως επίσης αραχνιασμένα κάστρα και θανατηφόρες καταιγίδες. Το μυστικό βρίσκεται στο πως θα επιλέξουμε να ζήσουμε.

Γιατί στην πρώτη περίπτωση χαιρόμαστε τη ζωή και ζούμε με αρμονία και ευτυχία, ενώ στη δεύτερη περίπτωση προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι ζούμε, πεθαίνοντας καθημερινά.