Είναι απορίας άξιο, πως μερικοί άνθρωποι όταν ακούν ή έρχονται
σε επαφή με άτομα που υποστηρίζονται
ψυχολογικά για κάποια θέματά τους, είτε δυσφορούν είτε βάζουν ταμπέλες στους
ανθρώπους αυτούς, του τύπου ‘’ασθενής’’, ‘’τρελός’’ κ.λ.π, αγνοώντας ότι όλοι
οι άνθρωποι βιώνουμε προβλήματα και δυσκολίες και γι’ αυτό το λόγο
χρειαζόμαστε κάποια στιγμή, μια μορφής
υποστήριξη.
Αρνούνται με πείσμα να σκεφτούν ότι ίσως και αυτοί θα ήταν
χρήσιμο να επεξεργαστούν κάποια συναισθήματά τους (ένα είναι η στάση τους
απέναντι στη ψυχοθεραπεία και η προκατάληψή τους στους ψυχολόγους κ.λ.π) και το μόνο που
διακηρύσσουν με στόμφο είναι «Εγώ είμαι μια χαρά, δεν είμαι τρελός», «Τα έχω
βρει με τον εαυτό μου..» και άλλα πολλά ‘’ωραία’’, που όμως δεν ξέρω πόσο
αντιστοιχούν με την πραγματικότητά τους.
Η αντίσταση αυτών των ανθρώπων, ερμηνεύεται από ψυχολογικής
πλευράς, που βασικά είναι ο φόβος της αυτοαποκάλυψης και η εσωτερική επαφή με
τον εαυτό τους, δηλ. με τα συναισθήματά τους.