Τελευταία Άρθρα

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Βιώνω την αγάπη..., σαν ένα έργο τέχνης!!!


Με αφορμή τα τελευταία τραγικά γεγονότα που συνέβησαν στη χώρα μας, όπου μετά από άνανδρη  επίθεση  με όπλα, έχασαν τη ζωή τους,  δύο νέοι άνθρωποι - δύο Έλληνες- και κινδυνεύει άλλος ένας, σκέφτηκα ότι θα  ήταν χρήσιμο να ασχοληθούμε, με μια έννοια, που όλοι την αναμασάμε στις διαπροσωπικές  μας σχέσεις, την προβάλλουμε όπου κι αν βρεθούμε, ασχολούνται κατά κόρον, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, οι διοικούντες και οι παγκόσμιοι οργανισμοί, αλλά δεν είμαι σίγουρος, πόσοι από όλους εμάς, την βιώνουν στην πραγματική της διάσταση. Μιλώ για την Αγάπη.

Αλήθεια τι σημαίνει αγάπη και πως την έχει σχηματίσει στο μυαλό και στην καρδιά του, ο καθένας μας;

Πολλοί οι ορισμοί καθώς και οι προσεγγίσεις, το τι είναι αγάπη.
Κάποιες θεωρίες ισχυρίζονται ότι η αγάπη είναι, ψευδαίσθηση, προσβολή του ορθολογισμού και εμπόδιο στην εξέλιξη του ανθρώπου, κ.λ.π,  ενώ άλλες, την εκθειάζουν ως την μοναδική αξία της ανθρώπινης φύσης, ως ευεργέτημα του θεού σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς, ως προϋπόθεση για πνευματική και ψυχική εξέλιξη του ανθρώπου.

          Εγώ θα ήθελα  να σταθούμε  στην ιδέα, ότι είναι  για όλους μας αναγκαιότητα να βιώσουμε την  αγάπη, σαν ένα έργο τέχνης. Πως γίνεται να το δούμε  με αυτή την οπτική, θ’ αναρωτηθούν ίσως πολλοί. 

Ας δούμε πως μπορεί να γίνει.

          Όλοι μας κατά μία έννοια,  είμαστε καλλιτέχνες της ζωής. Σε όλους, μας εφοδιάζουν με όλα  τα απαραίτητα εργαλεία, να ζωγραφίσουμε πάνω στον καμβά της ζωής μας, όποιο σχήμα(πλαίσιο) θέλουμε και να επιλέξουμε ποια χρώματα θα χρησιμοποιήσουμε.

Ας φέρουμε στο μυαλό μας μια εικόνα: Από τη γέννησή μας και μετά, έχουμε στη διάθεσή μας χρώματα και πινέλα, για να φτιάξουμε τα πιο όμορφα πράγματα  που υπάρχουν στον κόσμο μας. Κι εμείς έχουμε την απόλυτη ελευθερία να δημιουργήσουμε ότι μπορεί να φανταστεί ο καθένας  μας.

Άλλοι καταπιάνονται με ζωηρά και χαρούμενα χρώματα και δημιουργούν μια ζωή γεμάτη αισιοδοξία, κατανόηση, εμπιστοσύνη και ομορφιά.

Σε κάποιους  άλλους, με τα ίδια εργαλεία, ο πίνακάς τους κατακλύζεται από μαύρες  αποχρώσεις και κυριαρχούν  οι μουντές σκιές. Τα συναισθήματα που μας κυκλώνουν  μόλις αντικρίσουμε τέτοιους πίνακες είναι, όλα αρνητικά, γιατί αντικατοπτρίζεται πάνω τους, η ασχήμια, ην ανημπόρια, και η δυστυχία.

Δεν είναι ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε, πως τα ίδια εργαλεία, μπορούν να  θεωρηθούν, άλλα ως ευλογία (παράδεισος) και άλλα ως κατάρα (κόλαση);

          Μέσα μας υπάρχουν πάντα δύο αντιφατικές δυνάμεις. Το καλό ή δημιουργικό και το κακό ή αυτοκαταστροφής.  Το ζητούμενο είναι  ποιο συστατικό είναι αυτό, που τροφοδοτεί την καθεμιά απ’ τις δύο δυνάμεις (ορμές) και πως το βιώνει ο καθένας μας;

           Η Αγάπη είναι το κυρίαρχο συστατικό της ζωής και της δημιουργίας, μ’ άλλα λόγια της ομορφιάς. Μόνο με την αγάπη μπορούμε να αισθανθούμε την πληρότητα της ζωής, την χαρά που είμαστε άνθρωποι.



          Όταν παρακολουθούμε κάποια ντοκιμαντέρ  στην TV, με τις ζωές άγριων ζώων, ανατριχιάζουμε στην εικόνα, που κάποιο σαρκοβόρο ζώο, κατασπαράσσει ένα αδύναμο.  Αναστρέφουμε το βλέμμα μας,-οι πιο ευαίσθητοι- γιατί δεν αντέχουμε την αποτρόπαια  σκηνή.

          Κάτι ανάλογο γίνεται και στην καθημερινότητά μας, κάπως έτσι καταστρέφουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό, όταν λείπει απ’ τη  ζωή μας η αγάπη. Μπορεί να μην είναι φανερό, αλλά στην ουσία, ως σαρκοβόρα ανθρωποειδή, κομματιάζουμε  την ίδια τη  ψυχή μας και το αποτέλεσμα είναι στη ζωή μας να  κυριαρχεί  το μαύρο, που είναι η κακία,ο φανατισμός, η ζήλια, ο  εγωισμός και η αναλγησία.

          Επειδή ποτέ δεν είναι αργά, για αλλαγές χρωμάτων και θεματικών, ας αρχίσουμε να φιλοτεχνούμε τη ζωή μας με τα χρώματα της αγάπης και της ομορφιάς.

 Να σας πω ένα μυστικό. Όλοι μπορούμε να είμαστε όμορφοι, όλοι μπορούμε  να γίνουμε όμορφοι. Είναι μες τις δυνατότητές μας.  

- Πως γίνεται αυτό;  Θα ρωτήσουν οι πιο δύσπιστοι.
- Φτάνει να καλλωπίσουμε και να φροντίσουμε τις καρδιές μας, ζωγραφίζοντας τες, με τα χρώματα της αγάπης και της καθαρότητας (διαφάνειας).    Η ασχήμια  βρίσκεται στο μουντό και στο άρρωστο.

Έχετε προσέξει, όσο εξωτερικά ελκυστικός/η κι αν είναι κάποιος/α, αν δεν εκπέμπει .γλυκύτητα ψυχής, πόσο άσχημο/η,  τον/την βλέπουμε; Όσο κι αν πιστεύουμε ότι η εξωτερική ομορφιά κερδίζει, στο τέλος συμφωνούμε όλοι, ότι αν δεν υπάρχει αρμονία με τον εσωτερικό κόσμο, κυριαρχεί πάντα η ψυχική ασχήμια. 

Και τέτοια ασχήμια, έχουν οι άνθρωποι που δεν βιώνουν αγάπη, είτε δίνοντας, είτε παίρνοντας αγάπη.

Εξάλλου, η ρήση ότι: «η ομορφιά της ψυχής, καθρεπτίζεται στο πρόσωπο»,  εδώ βρίσκει την αλήθεια της. Και το  καθαρό πρόσωπο  κερδίζει  την λάμψη του, από την σταθερή αξία,  που δεν  είναι άλλη απ’ την αγάπη



Βιώνω την  αγάπη σαν ένα έργο τέχνης, που όσο το δουλεύω, όσο εμβαθύνω, όσα πιο πολλά λαμπερά χρώματα προσθέτω στον καμβά, τόσο πιο πλούσιος  άνθρωπος γίνομαι, τόσο πιο όμορφος, τόσο πιο άνθρωπος.

Πόσοι από μας αλήθεια έχουμε σκεφτεί, ότι δεν έχουμε να μοιράσουμε με κανέναν απολύτως τίποτε,  μόνο για να μοιραστούμε υπάρχουμε;

Όσο ρομαντικό και απλοϊκό κι αν ακούγεται, πιστεύω ότι αυτή είναι η αλήθεια. Ας αναλογιστεί ο καθένας μας, που είναι η αλήθεια και που η σκοπιμότητα.

Και θέλω να κλείσω με μια ιδέα, που έχει σχέση με την αφορμή που πήρα για να γράψω  αυτές  τις σκέψεις. Πριν λίγες ημέρες χαθήκανε δύο άνθρωποι και κινδυνεύει και τρίτος και πραγματικά  φοβάμαι, που θα φτάσει αυτό το κακό. Κάποιοι λένε ότι δεν άρχισε ακόμη.

Ας θυμηθούμε ότι μετά το τέλος του Β’ ΠΠ, η μοναδική χώρα που συνέχισε τον πόλεμο- εμφύλιο- ( το ωραίο ήταν ότι βρισκόταν και στο μέρος των νικητών) ήταν η Πατρίδα μας. 

Αδέλφια σκότωναν  ο ένας  τον  άλλον, γιός τον πατέρα, Έλληνας τον Έλληνα.

Ποιοι ήταν οι λόγοι; Δεν είναι της στιγμής, αλλά έχω την αίσθηση ότι είναι περίπου οι ίδιοι λόγοι, που και σήμερα η Πατρίδα μας βρίσκεται σε αυτή τη δεινή θέση, που την έφεραν;

Και το τραγικό, το απεύχομαι αλλά το φοβάμαι όμως, είναι ότι πιθανόν να έχουμε επανάληψη του αδελφοκτόνου πολέμου. 

Και ξέρετε γιατί γίνονται όλα αυτά; Γιατί λείπει η αγάπη μεταξύ μας. Γιατί έχουμε σπουδαία όπλα να πολεμήσουμε το κακό, κι εμείς ούτε καν τα υποψιαζόμαστε, ούτε καν μπαίνουμε στη διαδικασία να στοχαστούμε για τη ζωή μας, για τα παιδιά μας, για την Πατρίδα μας.

Σκεφτείτε και απαντήστε νοητικά, σ’ ένα ερώτημα: « Τι μπορώ να κάνω μ’ ένα τσεκούρι;». Δίνω μια πρώτη απάντηση: «μπορώ να κομματιάσω  έναν άνθρωπο». Υπάρχουν όμως και άλλες επιλογές που δεν έχουν να κάνουν με διαμελισμό ανθρωπίνων μελών. Ας στοχαστούμε πως μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε.


Η αγάπη, σαν ένα έργο τέχνης, όπως είναι η Ελλάδα, όπως είναι η Ιστορία της, όπως την βλέπει όλη η Ανθρωπότητα !!!! 

Σημ: Η σύνταξη αυτού  του κειμένου ήταν απόρροια συζητήσεων με φίλους/ες  και κάποιων θέσεων σε κείμενο του Leo Buscaglia .

Πηγή: www.google/Αγάπη και ομόνοια.



                                         


1 σχόλιο: