Τι είναι η τρέλα;

Τι είναι η τρέλα; Υπάρχει; Γεννιέται κάποιος τρελός ή γίνεται;

 Ερωτήσεις που τίθενται τακτικά, τις οποίες καλούμαστε πολύ συχνά, λόγω επαγγέλματος, αλλά και εκτός αυτού,  να απαντήσουμε.

Το πανεπιστήμιο ήταν μια καλή αρχή για να μάθουμε να τοποθετούμε τους ανθρώπους σε κουτάκια, σε συρτάρια και σε κατηγορίες. «Καταθλιπτικοί και σχιζοφρενείς από δω, ψυχαναγκαστικοί, παρανοϊκοί, ψυχοπαθείς  από εκεί».

Όλοι οι υπόλοιποι, οι «φυσιολογικοί», τρέχαμε να μάθουμε τα συμπτώματα για να μπορούμε να διακρίνουμε με ευκολία τι είναι κάθε άνθρωπος, λογικός ή παράλογος, φυσιολογικός ή αποκλίνων του μέσου όρου, με επαφή ή όχι με την πραγματικότητα.

Ως φοιτητής  είχα μεγάλες αμφιβολίες αν η απόκλιση από το σύνηθες ή η διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας, σημαίνει τρέλα. Είχα μια εικόνα μέσα μου διαφορετική.  

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε πιόνια καλά τοποθετημένα πάνω σε μία σκακιέρα, μας έχουν πει πώς παίζεται το παιχνίδι πάππου-  προπάππου και συνεχίζουμε έτσι για να μη χάσουμε τον έλεγχο και χαθούμε στο χάος. Φτιάχνουμε σχέσεις, εξελισσόμαστε, μα πάντα εντός των ορίων της σκακιέρας.

Κι όμως θα μπορούσε κάποιο από αυτά τα πιόνια να αρχίσει να σκέφτεται διαφορετικά, αυτόνομα, ξέχωρα από όσα του έχουν πει ή διδάξει και να μετακινείται λίγο εκτός των τετραγώνων, να πηγαίνει στην άκρη και να προσπαθεί να μάθει σε τι παιχνίδι παίζει, ποιος τον έβαλε εκεί και γιατί;   

Δε θα μπορούσε κάποιο από τα πιόνια αυτά να μην αντέχει τη βαρετή, συνήθη πραγματικότητα των άλλων; Ποιος μας λέει ότι η δική μας πραγματικότητα είναι η αληθινή και όχι των άλλων; 

Μου είχε τύχει να έρθει κοντά μου, σε ένα παγκάκι του Συντάγματος, ένας άντρας , ο οποίος άρχισε να μου διηγείται ιστορίες ανακατωμένες. Ήταν σαφές ότι  διέθετε γνώσεις επί παντός επιστητού.  Ήξερε απίστευτες λεπτομέρειες από βιβλία, δίσκους, ημερομηνίες από  συμβάντα και τόσες πληροφορίες μαζεμένες  που ένας απλός νους δε θα άντεχε να βαστάει. Με εντυπωσίασε θυμάμαι η ευστροφία του και αναρωτιόμουν πόσα πολλά κρατάει στο κεφάλι του μέσα. 

Άραγε η τρέλα είναι πιο κοντά στην ιδιοφυΐα ή η ιδιοφυΐα στην τρέλα;

Κι έπειτα η ευαισθησία.. Λένε ότι οι καλλιτέχνες βάζουν στην τέχνη τους κάτι από αυτό που συντροφεύει τις σκέψεις τους. 

Ένας φίλος μου τραγουδοποιός, μου έλεγε το παράδειγμα με τις πεταλούδες, ότι τους  αιρέσεις τόσο  πολύ το φως, που πλησιάζουν, ακουμπάνε πολύ θερμά, πάνω στις λάμπες και καίγονται. 

Άραγε η ευαισθησία των πολλών συναισθημάτων που νιώθουν πολλοί από μας, μπορεί να  είναι τρέλα;

Δεν ξέρω τι είναι η τρέλα, και  νοιώθω  πως δε με νοιάζει στ’ αλήθεια. Γύρω μου βλέπω μόνο ανθρώπους, αισθάνομαι και αγγίζω μόνο ψυχές,  όχι ασθενείς, ούτε ιδιάζοντα περιστατικά. Ανθρώπους που βιώνουν τα πράγματα με το δικό τους, μοναδικό τρόπο. Νιώθουν, σκέφτονται, δρουν και υπάρχουν όπως προτιμούν, όσο αντέχουν και όπως τους ταιριάζει.

Μα πάνω απ’ όλα παραμένουν άνθρωποι εντός ή εκτός σκακιέρας.

Άνθρωποι που αναζητούν το νόημα της ζωής, που με γενναιότητα και ταπεινοφροσύνη σου προσφέρουν κομμάτια της ψυχής τους.

Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις, είναι να τους χαμογελάσεις και να τους δώσεις μια αγκαλιά!!! 

 Πηγή: (Από τις σημειώσεις  ενός Ψυχολόγου)