Πρόσφατα ξαναδιάβασα ένα από τα βιβλία του Ι.
Yalom. Πολλά τα σημεία που κοντοστάθηκα λίγο παραπάνω..
Συγκράτησα όμως ιδιαίτερα ένα κομμάτι που για μένα
περιγράφει πολύ καλά τη σημασία της ανθρώπινης επαφής και της βαθιάς σχέσης σε
μία ψυχοθεραπευτική συνεδρία ή ακόμα καλύτερα σε μία συνεδρία όπου δύο ή και
περισσότεροι άνθρωποι εκφράζονται βαθύτερα, ανταλλάσσουν σκέψεις και
συναισθήματα, αφήνουν τον εαυτό τους να είναι παρών στο εδώ και τώρα και
μαθαίνουν νέους, πιο λειτουργικούς τρόπους να λειτουργούν στην καθημερινότητά
τους.
Στην πολύχρονη εκπαίδευσή μου στην βιωματική αυτή
μέθοδο προσωπικής ανάπτυξης, που ονομάζουμε ψυχόδραμα, έμαθα πολλά. Κι ανάμεσα
σ’ αυτά ότι ο ρόλος μου δε χρειάζεται να είναι αυτός του μάγου, ειδικού,
παντογνώστη και παντοδύναμου και αλάθητου συμβουλάτορα που θα δώσει όλες τις
λύσεις και απαντήσεις, αλλά απλά και μόνο ενός ανθρώπου που θέλει, προσπαθεί
και πασχίζει να συνοδεύσει καλά τον άλλο στις δικές του αναζητήσεις και
εσωτερικές περιπλανήσεις.
Συγκινήθηκα διαβάζοντας για το ρόλο του ψυχολόγου
όπως το εκφράζει ο Yalom σε λίγες γραμμές, γιατί κάπως έτσι βιώνω μέσα μου την
προσπάθεια και τη θέληση να συν υπάρξω να νιώσω και να συνδεθώ με όσα φέρνει
κάθε άνθρωπος που έρχεται στο γραφείο, είτε ατομικά, είτε μέσα στην ομάδα.
Γράφει λοιπόν σε ένα σημείο..“Στη δουλειά μου
με τους θεραπευόμενους, πασχίζω πάνω απ’ όλα να υπάρξει ανθρώπινη επαφή.
Ακριβώς γι ‘αυτό είμαι αποφασισμένος να δρω με καλή πίστη: δε φοράω στολές ή
κοστούμια. Δεν παρατάσσω τα πτυχία μου, τα ειδικά μου διπλώματα και τα βραβεία
που έχω πάρει. Δεν προσποιούμαι ότι γνωρίζω πράγματα που δεν κατέχω.
Δεν αρνούμαι ότι τα υπαρξιακά διλήμματα με αγγίζουν κι εμένα ως μέσα
βαθιά. Δεν αρνούμαι να απαντήσω σε ερωτήσεις. Δεν κρύβομαι πίσω από το ρόλο
μου. Και τέλος δεν κρύβω ότι είμαι κι εγώ άνθρωπος κι ότι έχω τις δικές μου
ευάλωτες περιοχές.”
[Ι. Yalom (2008): Στον κήπο του Επίκουρου] (Σημειώσεις από τις σκέψεις και συναισθήματα ενός Ψυχολόγου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου